ŞİİRLERİN SİHİRLİ DÜNYASINA KISA BİR YOLCULUK

    Merhaba değerli okurlar bu yazımda biraz şiirden bahsedelim, ne dersiniz? Hani okunduğunda tüylerimizi diken diken eden,  günlük hayatımızda kullandığımız kelimelerin şiirlerde çok farklı bir kişiliğe büründüğü o sihirli aleme giriş yapmak istiyorum izninizle.

   

  Şimdi zihnimize biraz egzersiz yaptıralım. Düşünün lütfen.  Özenle, hissederek seçilen birkaç kelime bir araya geldiğinde içimizi nasıl yaralıyor, belki daha önce hiç tatmadığımız duyguları bize müptelasıymışız gibi en derinimizde hissettiriyor. Belki de yeni yeni sarabildiğimiz bir yarayı deşerek kanatıyor. Sizce de bunlar olağanüstü değil mi?

   

  Dizeler aklınızda sıra sıra dizilirken şiir büyüsünü yapmaktadır işte o an. Mesela hepimiz beklemişizdir hayatımız boyunca, sevdiğimizi beklemişizdir buluşma yerinde, yemeği beklemişizdir büyük bir iştahla, kavuşmayı beklemişizdir sımsıkı sarılmak için ya da hastane köşelerinde beklemişizdir iyi bir haberi; ama hiçbirimiz Necip Fazıl kadar güzel anlatamamışızdır eminim ki beklemeyi:

    “Ne hasta bekler sabahı,

      Ne taze ölüyü mezar.

      Ne de şeytan, bir günahı,

      Seni beklediğim kadar.”

   

 Tek tek ele aldığımızda tüm kelimeler günlük hayatta sıkça kullandığımız ve hayatımızda artık sıradanlaşmış diyebileceğimiz kelimelerdir; ama işte bu sıradan dediğimiz kelimeler usta bir şairin elinde yoğrulunca ortaya böylesi estetik bir şiir çıkıyor ve bekleyişimizi, özlemimizi, hasretimizi en güzel şekilde dile getiriyor.

    Peki bize tarifsiz duygular hissettiren şiirlere ne demeli? İçimizi bir yandan acıtan, bir yandan estetiğiyle bizi sarıp sarmalayan, okunduktan sonra da etkisinde kaldığımız o şiirlerden biridir Mona Roza ve benim bu şiirde en çok sevdiğim o dizeler:

   “Yağmurlardan sonra büyürmüş başak

     Meyvalar sabırla olgunlaşırmış

     Bir gün gözlerimin ta içine bak

     Anlarsın ölüler niçin yaşarmış

     Yağmurlardan sonra büyürmüş başak”

    Hepimiz birçok defa karşıdaki insanın gözüne baktığımızda kendimizi görmüşüzdür; ama eminim ki hiçbirimiz kelimeleri bu şekilde bir araya getirerek sanatlı, estetik açıdan kaliteli ve anlamlı bir söz dizimi oluşturamamışızdır. Sanırım şair olmak böyle bir şey. Sezai Karakoç’u da bu şekilde hatırlamış olalım.

    Hepimiz Nazım Hikmet gibi bir zamanlar sevdiğimiz insanı düşünmüşüzdür, aklımızın bir köşesinde o hep olmuştur. Düşünmek istesek de istemesek de bu düşünce iyi de olsa kötü de olsa sevdiğimiz çıkmazdı aklımızdan. Necip Fazıl gibi Sezai Karakoç gibi usta ve büyük şairlerden biridir Nazım Hikmet ve aşk şiirleriyle tanımışızdır biz onu, özellikle eşi Piraye’ye yazdığı şiirlerle hatırlanmaktadır. İşte Nazım Hikmet’ten bir duygulu şiir daha düşünmeyi anlatan, anlatırken de duygularımızı okşayan:

    “Seni düşünmek güzel şey, ümitli şey,

     Dünyanın en güzel sesinden

     En güzel şarkıyı dinlemek gibi bir şey...

     Fakat artık ümit yetmiyor bana,

     Ben artık şarkı dinlemek değil,

     Şarkı söylemek istiyorum.”

    Evet değerli okurlar şiirlerin büyüleyici alemi konuştukça uzar gider. Ben yazımı çok uzun tutup sizi sıkmak istemediğim için üç örnek vermekle yetindim. Örneklerin dışında kalan tüm şairlerimizi minnetle, şükranla anıyorum. Geçmişimiz edebiyat açısından çok kıymetli şahsiyetleri barındırmaktadır, eminim ki gelecek nesiller de bu kıymetli şahsiyetlerin eserlerini, şiirlerini okuyarak en az onlar kadar tarihe iz bırakacaklardır. Yazımı burada sonlandırarak size iyi günler diliyorum, şiirlerin sihirli dünyasında tekrar buluşmak üzere sağlıcakla kalın.